Autostopem za następny zakręt: O Kurdystanie (w Iranie)

…IRANU CIĄG DALSZY

Kurdystan (prowincja Iranu)

Sporo czasu przyszło mi spędzić w Kurdystanie i półkurdyjskim Kermanshah. Odwiedziłam kilka wsi i miast. Wszystkie wioski są bardzo malownicze i z przeuroczymi ludźmi.

Zbieranie truskawek. Gdzieś tam w Kurdystanie, Iranie.

Święto w Houraman Takhte

3 maja w miejscowości Houraman Takhte w Kurdystanie odbywają się obchody rocznicy ślubu faceta, który uzdrowiwszy pewną księżniczkę, poślubił ją. Zwał się on Pir Shaliahr. Tak mówi legenda, tudzież historia. Wypadki te wydarzyły się 1000 lat temu i ceremonia odbywa się nieprzerwanie od tamtych czasów. Pan Shaliahr był bardzo szanowany we wsi i do dziś ludzie przychodzą nawet z odległych miejsc pomodlić się nad jego grobowcem. (Nawiasem mówiąc główne świętowanie dobywa się zimą i trwa trzy dni; a wiosną tylko jeden dzień.)

Pojechałam tam z moją tymczasową rodziną (znalezioną przez CouchSurfing) i ich znajomymi. Po drodze walczyliśmy na śnieżki. Były też dwa pikniki, w tym jeden z drzemką. Z drogi było widać Irak. Ach! Oni wszyscy jedli śnieg. Zatrzymali auto przy pierwszym śniegu przy drodze, jak wjechaliśmy w wysokie góry i wybiegli z talerzami nabrać śniegu do jedzenia w samochodzie. Powiedziano mi, że używa się też śniegu do robienia deserów owocowych.

Po drodze z Kermanshah do Kurdystanu. Iran.

Wracając do tematu wcześniej wspomnianego święta… Obchody rocznicy owego ślubu ograniczone są niestety prawem Islamu. Najbardziej widowiskowa ich część jest wycięta z programu, jako że taniec i w ogóle święta niereligijne są nielegalne. Wygląda to więc tak, że rano ludzie gromadzą się wokół grobowca i wspólnie modlą. Potem grają na bębnie nazywającym się daf. Następnie jedzą dolmę, czyli „gołąbki” z liści winogron z farszem z ryżu. Jedzą to oczywiście owinięte w płaski chleb, jak wszystko tutaj. Potrawa ta tego dnia ma właściwości lecznicze, czy raczej uzdrowicielskie. Potem wszyscy przechodzą kawałek na cmentarz i odłupują kawał skały, który ponoć każdego roku odrasta. Następnie mała grupka muzyków grała znowu na bębnach i śpiewała to tu, to tam. Generalnie nikt nie był pewien, jak obchody tego święta dalej się potoczą. Około godziny 14 wyjechaliśmy z miasteczka, bo ponoć nic nowego już się nie miało wydarzyć. Z tego, co mi wiadomo, gdyby nie ograniczenia religii panującej, odbyły by się wirujące tańce derwiszów. Jestem też pewna, że wszyscy graliby muzykę i tańczyli te swoje kurdyjskie tańce w kółkach, ze wszystkimi podskokami i potrząsaniami.

Houraman Takhte, Kurdystan, Iran.

Sama miejscowość jest bardzo ładna, położona oczywiście w górach, z charakterystyczną tutaj architekturą. Domy budowane są na zboczach. Dach domu poniżej jest tarasem domu powyżej i tak dalej. Jest tam wszędzie zielono, pięknie, sielankowo.

Houraman Takhte, Kurdystan, Iran.

Strój kurdyjski

Tradycyjny kobiecy strój kurdyjski jest bardzo kolorowy, ocekinowany i wielowarstwowy. Zazwyczaj składa się ze złotych lub innego koloru, ale błyszczących spodni, krótkiej sukienki, na to długiej przezroczystej z cekinami, na to jeszcze kamizelka. Na głowie okrągła kolorowa czapka z wieloma ozdobami, no i oczywiście chustka.

Strój męski to jednoczęściowy kombinezon, w stonowanych kolorach, pod spodem koszula. Do tego szeroki pas. Na głowie, jak w przypadku kobiet, również okrągła czapka, z tym że raczej czarna, a wokół niej turban albo inaczej przewiązana chusta.

Stroje różnią się trochę w różnych miejscowościach, ale główny schemat, opisany powyżej, w zasadzie jest taki sam.

Na bazarze w Kermanshah, Iran.

Wioska Palengan

No tam to jest cudnie. Wieś położona jest blisko miasta Kamyaran. Zbudowana jest na zboczach gór po dwóch stronach wartko płynącej rzeki. System taki jak w Houraman – dach to taras domu powyżej. Domy zbudowane są z kamieni, z jakimś błotem pomiędzy nimi. Ludzie żyją tam jak pół-nomadzi. Wychodzą na kilka miesięcy na pastwiska w góry ze swoimi zwierzętami. Niedaleko są wodospady. Spotkaliśmy tam grupę nauczycieli, którzy też przyjechali tam na wycieczkę. Na początku byli zbyt nieśmiali żeby się przywitać, ale potem się rozkręcili i mieli do mnie miliony mniej i bardziej dziwnych pytań, na przykład: „Czy znasz jakichś sławnych Kurdów?”, „Jak jest pająk po polsku?”. W tym momencie mój tymczasowy brat strzelił to poniższe śmieszne zdjęcie.