Autostopem za następny zakręt: Nad brzegiem Gangesu siadłam i powiedziałam „nie, dziękuję!”. Varanasi, Indie.

wtorek, 8 kwietnia 2014

Nad brzegiem Gangesu siadłam i powiedziałam „nie, dziękuję!”. Varanasi, Indie.

Bo dzień najlepiej zacząć od drzemki. Varanasi, Uttar Pradeś, Indie

O niektórych miejscach można się rozwodzić i pisać długie paragrafy. Z innych można tylko pokazać obrazki.

Przedstawiam Varanasi. Święte miejsce Hindusów, gdzie rzeka jest bogiem, dwadzieścia cztery godziny na dobę pali się nad jej brzegiem zwłoki i wrzuca popioły czy niedopałki do wody;
gdzie ludzie z wiarą w zmycie grzechów kąpią się w tej rzece czy wręcz piją jej wodę i chyba tylko przez głęboką w nią wiarę od tego nie chorują.

Szczególnie malowniczo nad Gangesem jest o godzinie wilka i wschodzie słońca, kiedy to człowiek moze odniesc wrazenie jakby wszedł do środka pastelowego obrazu; ciężko uwierzyć w prawdziwosc obserwowanego piekna (nie przesadzam, wcale mnie nie ponosi, nie).

Spacer wzdłuż rzeki to oglądanie niekończącego się, nieskoordynowanego przedstawienia pogrzebów, ceremonii religijnych, gimnastyki sprzedawców wszelakiej rzeczy wokół ich stoisk; wygrzewających się na słońcu jak jaszczurki i czekających na nic lokalnych sanyasi (tych, co wyrzekli się wszystkiego co materialne oraz własnego ego i wędrują z metalową puszką na podarowane jedzenie, głosząc po drodze duchowe mądrości; liczniej występują jednak pospolici żebracy ubrani na pomarańczowo, czyli w kolorze szat zarezerwowanych dla sanyasi licząc na łatwiejszy zarobek).

Są tu setki łódek, kąpiących się bizonów, biegających po schodach psów, krów, kóz, ludzi piorących przy brzegu, muzyki, śpiewu i traktowanej to ze znudzeniem, to z lekką złością, to z uśmiechem litanii do stu-rupiowego banknotu „Madam, boat, very cheap price”.

Amen.